Kurt Kuschfeld, eenenvijftig jaar en wandelstokgelukkig, besluit dat zijn leven erop zit. Als straatlichtbewaarder werkte hij de laatste jaren 's nachts, ongezien. In wat de laatste uren van zijn bestaan lijken, vraagt hij zich af welke levens hij heeft laten liggen.

Drie generaties later. Victor en Benjamin Kuschfeld groeien op in Den Haag, aan zee. In de hal van het huis hangt het portret van hun overgrootvader. Vooral Victor is bang voor het gezicht in het masker van verf, en als zijn schoolvrienden komen spelen besluit hij het in de tuin te verbranden. Ze hebben echter geen idee wat ze daarmee in gang zetten; de familiegeschiedenis blijkt losse heupen te hebben.

‘De slaap die geen uren kent’ is het bijzondere debuut van een getalenteerde jonge schrijver. Deze tragikomische familiegeschiedenis zal je na het lezen of luisteren het liefst weer opnieuw willen ervaren. Zoals Jonathan Safran Foer mooi zei: “Van begin tot het einde zit deze roman boordevol verbeeldingskracht, wijsheid en bezieling.’