“In 2015 volgde ik de puppycursus samen met mijn golden retriever pup Dusty. Zo’n training is vooral voor de baas en minder voor de hond, denk ik. Braaf sprong ik over dezelfde hekjes als dat Dusty deed.
Tijdens de cursus leerde we Benigno kennen: een prachtige witte wollige Samojeed. Ik had nog nooit van dit ras gehoord, maar was meteen verkocht. Ik sprak met de eigenares en zei: ooit schrijf ik een boek met Benigno in de hoofdrol. In datzelfde jaar nodigde mijn dochtertje een vriendje uit op haar kinderfeestje. Zijn moeder gaf aan dat we wel rekening moesten houden met een aantal dingen en daar hoorde ik voor het eerst dat het vriendje uit de klas een vorm van autisme had. Ik begreep er niks van, want ik had nog nooit iets gemerkt aan het jongetje. Wat een vooroordelen en Hollywood-verhalen had ik in mijn eigen hoofd zitten over autisme. De moeder van het jongetje heeft mij tijdens een kopje thee heel veel verteld over de moeilijkheden thuis in het gezin en over de reacties van bijvoorbeeld de school en andere mensen. Zij was het die mij heeft geraakt tot in mijn hart en de eerste alinea van het boek komt ook echt voort uit dit gesprek tussen ons.
‘Mama heeft me zowat in de houdgreep, zo probeert ze het slaan met mijn hoofd en mijn armen tegen te gaan. Ik kan het niet helpen, mijn lichaam heeft dat nodig om mijn hoofd tot rust te brengen. Het kost haar heel veel moeite, want ik ben heel sterk.’
Het vriendje uit de klas van mijn dochter is net zoals het jongetje Ravi uit het boek gek op honden. En op dat moment kwam voor mij het verhaal van Benigno en het kleine jongetje tot leven. De tijd was nog niet rijp, ik schreef een synopsis, maar er ‘moesten’ eerst andere boeken geschreven worden. Dit verhaal bleef liggen totdat ik dit jaar bij een andere uitgever terecht kwam. Zij voelde dit verhaal meteen en bood me een contract aan om het te gaan schrijven. Zij bedacht de titel en ze dacht mee over het verhaal. Een universeel verhaal dat veel mensen (ouders) aan zou spreken.
Ik heb veel onderzoek gedaan naar autisme (boeken gelezen, het internet afgestruind), maar ook echt naar ervaringsdeskundigen gezocht. Zowel op het vlak van autisme als in hondencoaching. Het verhaal beschrijven vanuit de kant van een hondencoach vond ik erg spannend, maar de sessie met een echte hondencoach (en expert op het gebied van autisme) hebben me erg geholpen. Zijn reactie op mijn eerste stukken tekst was dan ook: ‘Ja, zo zou een therapiesessie er echt uit hebben kunnen zien.’ Hij leerde me ook dat een hond een manier is voor de moeder in het verhaal, om meer contact te krijgen met haar zoontje Ravi.
Het schrijven van dit boek heeft met mij als auteur veel gedaan. Ik ben nog meer gaan houden van honden en hun manier van communiceren. Daarnaast heb ik oeverloos veel respect voor al die papa’s en mama’s die samen een moeilijke klus te klaren hebben met een kindje met een beperking. Er zijn zoveel vooroordelen in de wereld en dat maakt het er allemaal niet makkelijker op, ik kan me voorstellen dat het opvoeden dan soms erg eenzaam voelt.
Ik hoop dat het boek Bij jou ben ik echt ogen zal openen en harten zal raken. De kleine lieve Ravi en zijn sterke ouders zijn hopelijk een voorbeeld en een troost.
Oh ja, mijn eigen eigenwijze dolgedraaide cocker spaniël Benja speelt ook een rolletje in dit boek. Daar geniet ik dan weer extra van.”
Tijdens de cursus leerde we Benigno kennen: een prachtige witte wollige Samojeed. Ik had nog nooit van dit ras gehoord, maar was meteen verkocht. Ik sprak met de eigenares en zei: ooit schrijf ik een boek met Benigno in de hoofdrol. In datzelfde jaar nodigde mijn dochtertje een vriendje uit op haar kinderfeestje. Zijn moeder gaf aan dat we wel rekening moesten houden met een aantal dingen en daar hoorde ik voor het eerst dat het vriendje uit de klas een vorm van autisme had. Ik begreep er niks van, want ik had nog nooit iets gemerkt aan het jongetje. Wat een vooroordelen en Hollywood-verhalen had ik in mijn eigen hoofd zitten over autisme. De moeder van het jongetje heeft mij tijdens een kopje thee heel veel verteld over de moeilijkheden thuis in het gezin en over de reacties van bijvoorbeeld de school en andere mensen. Zij was het die mij heeft geraakt tot in mijn hart en de eerste alinea van het boek komt ook echt voort uit dit gesprek tussen ons.
‘Mama heeft me zowat in de houdgreep, zo probeert ze het slaan met mijn hoofd en mijn armen tegen te gaan. Ik kan het niet helpen, mijn lichaam heeft dat nodig om mijn hoofd tot rust te brengen. Het kost haar heel veel moeite, want ik ben heel sterk.’
Het vriendje uit de klas van mijn dochter is net zoals het jongetje Ravi uit het boek gek op honden. En op dat moment kwam voor mij het verhaal van Benigno en het kleine jongetje tot leven. De tijd was nog niet rijp, ik schreef een synopsis, maar er ‘moesten’ eerst andere boeken geschreven worden. Dit verhaal bleef liggen totdat ik dit jaar bij een andere uitgever terecht kwam. Zij voelde dit verhaal meteen en bood me een contract aan om het te gaan schrijven. Zij bedacht de titel en ze dacht mee over het verhaal. Een universeel verhaal dat veel mensen (ouders) aan zou spreken.
Ik heb veel onderzoek gedaan naar autisme (boeken gelezen, het internet afgestruind), maar ook echt naar ervaringsdeskundigen gezocht. Zowel op het vlak van autisme als in hondencoaching. Het verhaal beschrijven vanuit de kant van een hondencoach vond ik erg spannend, maar de sessie met een echte hondencoach (en expert op het gebied van autisme) hebben me erg geholpen. Zijn reactie op mijn eerste stukken tekst was dan ook: ‘Ja, zo zou een therapiesessie er echt uit hebben kunnen zien.’ Hij leerde me ook dat een hond een manier is voor de moeder in het verhaal, om meer contact te krijgen met haar zoontje Ravi.
Het schrijven van dit boek heeft met mij als auteur veel gedaan. Ik ben nog meer gaan houden van honden en hun manier van communiceren. Daarnaast heb ik oeverloos veel respect voor al die papa’s en mama’s die samen een moeilijke klus te klaren hebben met een kindje met een beperking. Er zijn zoveel vooroordelen in de wereld en dat maakt het er allemaal niet makkelijker op, ik kan me voorstellen dat het opvoeden dan soms erg eenzaam voelt.
Ik hoop dat het boek Bij jou ben ik echt ogen zal openen en harten zal raken. De kleine lieve Ravi en zijn sterke ouders zijn hopelijk een voorbeeld en een troost.
Oh ja, mijn eigen eigenwijze dolgedraaide cocker spaniël Benja speelt ook een rolletje in dit boek. Daar geniet ik dan weer extra van.”